sabah gene kar yağıyordu. ama geçen sefer yaptığım gibi uyanır uyanmaz camdan baktırıp sevinsin istedim ama gene ağladı. bunu alışkanlık mı yapıyor ne? sonradan anlaşıldı ki; uyurken altına kaçırmış. ağlaması ondanmış. bu olay şimdiye kadar ya 2 ya 3 kere ancak olmuştu. bu da kaza kurşunu herhalde.. öğlene kadar evde beraber kaldık. kahvaltı falan etmedi. sadece azıcık süt... öğlen babannesine götürdüm. hiç gitmek istemedi. işim olduğunu söyledim. umursamıyor. götürdüm bıraktım. kapıda mahsun mahsun suratıma bakmaya başladı. ben de böyle yapmamasını, işimin olduğunu söyledim. ağlamaya başladı. hemen ardımdan uyumuş. 15.30 uyanmış. o ssate kadar karnı aç.. epey acıkmış ki; çok iyi yemiş. akşam ablası gelmişti. akşam yemğine biz de babannesine gittik. ablasını görünce sevinmiştir herhalde. ben evde kombiyle boğuşuyordum. gittiğimde yemek yiyorlardı. kızım beni güleryüzle karşıladı. yemek masasında herkesin tek tek kucağına giderek kendiken çektirdi.(selfie diyorlar) eve dönerken yolda kardanadam gördük. biraz oynadı. yol boyunca kartopu oynama sevdasıyla yollarda koşturdu durdu. sulara ve sulu kar yığınlarına basıyor ayaklarını vura vura.. halbuki yola çıkarken, kucak istemişti. kartopu atarken hep aynı lafı söylüyor. "al bakalım"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder